Southern Bluesnight #25 Festival Parkstad Limburg Theater Heerlen (NL) (18-03-2023) reporter & photo credits: Rootsville info festival: Southern Bluesnight © Rootsville 2023

Met een geschiedenis om 'U' tegen te zeggen zitten ze hier in het zuiden met de 'Southern Bluesnight' reeds aan hun 25ste editie en dus is er taart bij de koffie ;-). Ook dit jaar is er weerom een gevarieerd programma en als vanouds staan ook de winnaars van 'B.R.U.L' mee op de affiche. Onder de leiding van de stichting 'Southern Blues Promotion', met aan het roer Jan Zimny, Giel Scholtes, Jos Starmans, Les de Groot en last but not least, John Hendrix, haalt de 'Southern Bluesnight' al 25 jaar lang top-acts naar 'Parkstad' en begon het zo allemaal op 28 maart 1997. Helaas heeft den John beslist om er mee te stoppen na dit jaar en zo verliest Limburg één van zijn meest iconische organisators. We wensen John dan nog veel succes in het verdere leven.

 

De welgekende 'Buskers' hier op 'SBN #25 dit jaar zijn 'Secret Songs' en Sandra Nijsten aka 'SAM' en zij maken de regionale toets compleet hier vanavond. We krijgen vooreerst 'SAM' in het vizier en zijn brengt ons pareltjes uit de singer-songwriters wereld, folk maar ook een snuifje blues.

'SAM' brengt ons nummers die diverse muziekstijlen komen te verenigen. Het enige nadeel is haar locatie vlak bij de inkom waar 'noise' soms haar tegenspeler is en ze hier zo moet opboksen tegen dit alles met haar fijn besnaarde nummers. Zo krijgen we een zeer mooie ingetogen versie te horen van Bobby Gentry's 'Ode To Billie Joe' en dit zijn songs waarbij je een losgelaten meute stil mee weet te krijgen.

Het hoeft tijdens haar intermezzo's niet enkel over singer-songwriters te gaan al krijgen we ook zo rechtstreeks uit 'Central Park' de 'The Sounds of Silence' van Simon & Garfunkel en ja hoor dit moois overstemd het geluid hier aan de inkomhal. We zitten hier op een blues festival en dus kan Janis Joplin haar reclame voor de auto-industrie er ook wel bij met 'Mercedes Benz'. Ik vind het vooral knap dat ze ondanks alles toch wel luisteraars rond haar komt te vergaren en die kunnen zelfs genieten van Danny Vera met 'Roller Coaster', Here we go, on this rollercoaster life we know maar onze rollercoaster stuurt ons helaas verder naar de 'Rabozaal'.

Als eerste op de affiche hier in deze statige concertzaal staan Goldwasser, Rannenberg & Wade en van dit trio kan je stellen dat dit een Europees collectief is. Dit Trio bestaat uit Franck L.Goldwasser, Christian Rannenberg en Roger C. Wade, en brachten vorig jaar het album 'Crazed and Dangerous' uit.

Drie namen die ook afzonderlijk hun stukje geschiedenis hebben geschreven in de blues. Zo is zanger-gitarist Franck L. Goldwasser ook bekend onder de naam Paris Slim, een naam die staat voor het feit dat hij in Parijs geboren werd maar al jaren verblijft in California. Zanger-pianist Christian Rannenberg werd hevig beïnvloed door blues artiesten als James Booker en Sunnyland Slim terwijl zanger en harpist Roger C. Wade ook bekend is zijn door zijn band 'Little Roger & The Houserockers', iemand die we vorige editie van 'Traffic Live' nog aan het werk zagen met vrouwtje Marion Wade.

Christian Rannenberg kreeg van 'SBN' een heuse vleugel tot zijn beschikking en zo voelt een pianist zich plots een kind in een speelgoedwinkel. Openen doen ze met 'Let Me Stay' en daar kunnen we met instemmen, allee voor een beetje dan toch want binnen een kwartier moeten we naar een huldiging hier op de 'Southern Bluesnight'.

Uit hun 'Crazed and Dangerous' kregen we ook nog de titeltrack, ‘My Daily Wish’ en 'The Real Hustle'. Wij moesten ons nu uit de voeten maken voor de huldiging van John 'Groovetime' Hendrix. Helaas is dit, buiten de sterke acts van rasechte blues muzikanten de keerzijde hier op 'SBN' door het overlappen van de programma's en zo ging het nu richting 'Limburgzaal'.

Het afscheid van John 'Groovetime' Hendrix krijgt hier uiteraad de nodige aandacht, tenslotte 25 jaar programmator van dit succesvolle event is niet niks. Vijf en twintig jaar is het al dat John met zijn team telkens weer ons een prachtige affiche komt voor te schotelen en na het aanreiken van een bos bloemen en een lekker flesje vanwege 'Parkstad Limburg' is zeker ook het feit dat deze zaal vanaf nu als 'Groovetime Stage' zijn weg zal vinden in de toekomst en daar hoort dan een gezamenlijke sing-a-long bij van 'Johnny Bedankt'. Later op de avond krijgen we nog een ander eerbetoon door 'Barn & Belle'.

Gelukkig hoeven we ons voor het volgende concert niet te verplaatsen en blijven we hier op deze 'Groovetime Stage' voor niemand minder dan 'Phil Gates'. Phil Gates is misschien bij het grote publiek een ietsje minder gekend maar heeft al wel enkele prijzen gewonnen waaronder de "Beale Street Blues Kings" competitie in Memphis. Hij is ook zonder meer een multi-instrumentalist en zetelde ook reeds in de jury van de "International Blues Challenge" (IBC). Phil werd geboren in Chicago in een familie waar alles rond muziek draaide en haalde de mosterd bij namen als Buddy Guy, Muddy Waters en Jimi Hendrix om er maar een paar te noemen. Hij laat zich begeleiden door Uwe Rodi op keyboards en een ritme sectie dat bestaat uit bassist Stefan Hug en drummer Tom Wagener.

Zijn opener voor vanavond hier is een 'oldie but a goodie' en met 'Everyday I Have The Blues' denken de meesten dan aan B.B. King maar dit werd in 1935 reeds uitgebracht door Pinetop Sparks en in 1949 nog herwerkt door Mephis Slim en zo was er een nieuwe blues standard geboren.

Zo kregen we van Phil Gates ook nog een eigen geschreven love song met 'End Of Time' al leek dit eer der een shuffle dan een slowbluesje. Met een klassieker als 'My Babe' en nummers als 'Shadows Of The Blues' en het ons alom gekende 'Too Much Alcohol' kreeg Phil Gates en zijn band deze 'Limburgzaal' wel in beweging. Misschien waren er wel enkele die in zwijm vielen bij het horen van 'Hey Joe', of moest het zijn 'Hey John'. Bij mij brak het 'Cold Sweat' uit want in de 'Juke Joint' waren 'The Blues Crew' er ook reeds aan begonnen.

Door het ons begeven richting 'Juke Joint' voelden we toch ons verplicht om even stil te staan bij die andere 'Buskers' met name 'Secret Songs'. Soms is het ontoelaatbaar om het drukke programma te willen volgen en niet langer stil te staan bij de 'Buskers' en dit is niet anders bij dit kwintet.

Op de interactieve snelweg van het 'www' is er niet veel te vinden van deze 'Secret Songs' en dus is hun FB account de enige toevlucht. Ze bestaan toch wel uit vijf klasbakken met daarbij twee vrouwelijke secretjes als voornamelijk uithangbord. Wij laten ons bekoren door nummers zoals onder meer John Prine's 'Angel of Montgomery' en ook al betreft dit een vaak gespeeld nummer toch blijft het enig mooi, ook bij deze 'Secrert Songs'. Ook nummer als 'That' Wasn't Me' en 'Whatever is Your Heart' konden hier op veel bijval rekenen. Vroem Vroem verder richting 'Juke Joint'

Ook bij 'The Blues Crew' is 'blues' het key-word te noemen. Zij spelen hier vandaag in Maastricht een thuismatch en bestaan uit Rob Klein Goldenwijk (zang - gitaar), Guido van den Boorn (gitaar), Manuel Theunissen (zang-percussie), Jos van Cann (basgitaar) en Paul Wintjes (bluesharp). Ze wonnen in 2022 de 'B.R.U.L.' contest en staan hier zo verdient op het podium van de 'Southern Bluesnight'. We zijn klaar voor een potje ol'school blues.

Nummers als 'Diving Duck Blues' maar zeker ook 'Travelling Riverside Blues' van godfather of the blues Robert Johnson maken dat alle zitjes hier in de 'Juke Joint' bezet zijn. Na 'Kokomo Blues' en 'La La Blues' zijn we dat weerom in tijdnood komen en gaat het per direct richting 'Rabozaal'.

Hier treffen we twee 'Masters of Country Blues' aan en gaan we voor met zekerheid een beklijvend en intiem concert van Hans Theessink en Big Daddy Wilson. Twee klasbakken hier reunited op het grote podium van 'SBN'.

Hans Theessink is een van de fijnste akoestische spelers die Europa rijk is, een man die met de besten heeft gespeeld en een van de besten is, Amerikaans of Europees, zwart-wit, oud en jong, en dit sinds 1960. Deze man is het echte werk, gewoon een bluesmeester die op elk niveau zo goed is als maar kan. Een man die meer dan één avond kan vullen met zijn verhalen.

Big Daddy Wilson werd meer dan 50 jaar geleden geboren in een klein stadje genaamd Edenton, North Carolina. De bevolking van Edenton telt minder dan 6000, 55% Afro-Amerikanen, 25% onder de armoedegrens. "We waren erg arm, maar ik had een heel mooie jeugd", herinnert Wilson zich. Wilson zong in de kerk, maar hij dacht er nooit aan om het podium op te gaan. Zijn voogden hadden het goed met de vaderloze jongen voor en stuurden hem vaak ook doordeweeks naar de kerk. Later verhuisde hij richting Duitsland en het was daar dat hij zich begon te verdiepen in de blues.

Beiden brengen hier pareltjes van covers zoals "Mother Earth' van Memphis Slim...With every breath, And all the choices that we make, We are only passing through... of een original van Hans zoals 'Pirate Blues'. Beiden kunnen omschreven worden als een perfect match en na het beluisteren van het prachtige 'Hard Times Blues' dat we ook kennen van Eric Bibb komen we tot een quote van Willie Dixon: Blues is the Root, everything else is the fruit.

Even backstage een koffie nemen om al te bekomen van al dit moois. The place to be want hier vond ik ook mijn 'compagnon de route' terug en na het bekomen konden we er zo weer terug tegen aan zoals een trip richting 'Juke Joint' voor een optreden van 'Sugar Queen' en haar 'Straight Blues Band'.

'Sugar Queen & The Straight Blues Band' ontstond in 2016 maar was sinds het ontstaan gevoelig voor vele wisselingen in de band. Haar band bestaat uit vaste gitarist Jean Raven en met hun duiken we het heden en verleden in van de 'Chicago Blues'. De 'MC' hier in de 'Juke Joint' was niemand minder dan een koppel die we kennen als 'Barn & Belle', een duo dat we reeds konden bewonderen in 2019 op de 'Midsummer Bluesnight' van Edith en Robin. Dit duo bestaande uit Jesse Deledda en Lea Lomans en hebben als stelplaats het Nederlandse Geleen. Ook zij zijn geen onbeschreven blad want door het winnen van de "B.R.U.L" contest op 10 november 2018 mochten ze ook al eens de aftrap geven op de 23ste editie van de "Southern Bluesnight" in Heerlen van dat jaar.

Maar terug naar de Chicago blues era van 'Sugar Queen' die hier aanzet met 'I'm That Kind Of Woman' en dat kunnen we enkel bevestigen. Met nummers als 'Big Mama Told Me' en 'Sugar Queen Blues Grooves' bevestigd ze hier haar status als 'Chicago Sugar Queen' maar mag en kan niet afsluiten zonder een stukje 'Koko Taylor' en vanavond is dat 'Beer Bottle Boogie'. Mijn metgezel uit 'Gevarenwinkel' zat toen met die van 'Blues Peer' al aan '99 Bottles of Beer. Ik dan maar verder de chaotische nacht in op zoek naar voor mezelf één van de twee hoofdacts vanavond. Met als eerste niemand minder dan 'Curtis Saldago'.

Curtis Saldago dat is blues met een bijzonder hoog soul gehalte. In 2021 bracht hij tot nu toe zijn laatste album 'Damage Control 'uit. Met Curtis Salgado halen we meer dan 45 jaar blues en R&B op het podium. Deze zanger, harmonica speler en schrijver heeft een kast vol prijzen, 3 keer the Blues Music Award en waarschijnlijk één van de meest gegeerde prijzen uit de blues wereld, the BMA for B.B.King Entertainer Of The Year!

Opgegroeid in een huis vol muziek leerde Curtis zichzelf op 13-jarige leeftijd harp spelen. Voortgedreven door zijn liefde voor de blues treedt hij als jonge twintiger samen met ‘The Nighthawks‘ op. Later wordt hij co-leader van ‘The Roberd Cray Band’ en geïnspireerd door grote namen als Otis Redding, Muddy Waters of Little Walter drijft hij zijn zang en harp talent de hoogte in.

Met deze Curtis Saldogo krijgt hij een alliantie van Nederlandse en Franse muzikanten aan zijn zijde. Uit het thuisland krijgen we master on the black & white keys, Roel Spanjers. Op gitaar is er Anthony Stelmaszack. De ritme sectie bestaat uit bassit Mig Toquereau en onze favoriete 'batteur' Fabrice Bessouat.

De heren openen met een paar shuffles die zoals we het kennen van Curtis Saldago bijzonder soulvol zijn. We krijgen er ook eentje van Sleepy John Estes tussendoor en ook '20 Years of BB King'. UIt zijn album 'Damage Control' van 2021 kregen we 'I Don't Do That No More' en 'The Longer That I Live'. Een pure blend van soul, rhythm 'n blues en blues om kippenvel van te krijgen. Afsluiter van de avond is 'Slow Down' en dat doen we bij een koffie.

Back to the Chicken Shack, oftewel de 'Juke Joint' voor de 'Hipi-Kats'. Deze Hipi-Kats komen uit ons eigen België en meer bepaald het de Waalse Andennen. Het is een band die akoestische blues brengt en geboren uit het oorspronkelijke idee van Pascal "Popa" Josse, zanger en gitarist met meerdere jaren op zijn naam in verschillende formaties. Om een ​​'akoestisch' bluesduo te creëren met zijn oude handlanger Eric "Buddyrick" Kinart. Later voegde ook P-Y "Dadoo" Dierick en Marcel "Omar Cell" Gaillard zich bij de formatie en bestaan ze zo vandaag de dag als Quartet.

Maar eerst nog een verrassing voor feestvarken John Hendrix. Tijdens hun rondreis doorheen het land van de blues ontdekte 'Barn & Belle'het nummer over de Amerikaanse folk-legende 'John Henry'. Beiden vonden het dan ludiek om het nummer hier te ere van John Hendrix te brengen en ja hoor, John genoot er alleszins van.

Het was 'SBN' lid 'Ger Tielen' die deze Belgische formatie kwam te ontdekken diep, heel diep in Wallonië en daardoor staan ze hier in Heerlen. Ze beginnen er aan met 'Bump The Boogie' en met 'Boogie Chillum' brengen ze ons naar de legacy van John Lee Hooker. Ongedwongen akoestische country blues waarbij iedereen hier in deze 'Juke Joint' zichtbaar konden genieten.

Van Little Walter is er ook 'Boom Boom...Out Go The Lights 'en van Howlin' Wolf krijgen we danuit 1951 'Moaning At Midnight'. Ook nog uit het immens blues arsenaal was er ook nog 'Hate To See You Go' en 'Shake Your Money Maker' en zo hadden deze 'Hipi-Kats' de Belgische eer hier in Nederland mooi verdedigd.

Terug naar de 'Rabozaal', ja voor het plezier van een fotograaf is het hier wel werken geblazen. In een compleet volzette zaal waren we klaar voor de zoon van Muddy Water, 'Mud' Morganfield. Als de oudste zoon van legende 'Muddy Waters' heeft hij uiteraard de blues met de paplepel binnen gekregen. Het timbre en de toon in zijn uitbundige bariton lijken griezelig veel op die van zijn iconische vader, en hij deelt datzelfde perfecte blues gevoel.

Morganfield begon als laatbloeier pas aan een professionele carrière in zijn geboorteland Chicago nadat zijn vader stierf en hij bijna 30 was. Hij schreef liedjes voor anderen en speelde jarenlang af en toe in clubs aan de zuid- en westkant. Zijn materiaal bestond toen, net als nu, uit uitstekende originele liedjes, de deuntjes van zijn vader en blues standards. Zijn debuutalbum, Fall Waters Fall, verscheen in 2008 en er verscheen ook bij wijze van biografie het album 'Portret'. De band met Steve West Weston aan de harp begon er aan met twee instrumentale nummers.

Het werd balanceren op een dunne koord met eigen werk, covers en uiteraard ook het werk van zijn vader. Zo was er bij aanvang 'Blow Wind Blow' en van Muddy zelf 'I Love The Life I Live' uit 1958. 'Baby, Please Don't Go', die traditional die in 1935 door Big Joe Williams populair werd was er ook bij en kon de 'Hoochie Coochie Man' dan wel achterblijven?

Nog twee concerten te gaan en voor het eerste trekken we richting 'Limburgzaal' voor een masterclass 'Mississippi Saxofoon' met de meester zelve, Giles Robson. Giles Robson samen met Fat Harry & The Fuzzy Licks, it will be dynamite. Blues van de bovenste plank, klassiek maar in een modern jasje. Iedereen houdt van Giles Robson.

Bijgestaan door een stevige band was de man volledig klaar om ons van onze sokken te blazen en dat deed hij ook. Naast hem stonden zo Fat-Harry Dorth (gitaar), Remko Deijl (bas), Jacco van den Heuvel (drums) en Arjan van den Oever (keys). Vorig jaar zagen we Giles Robson nog samen met Howling Bill op 'Stekene Blues' iedere liefhebber van harmonica blues nog van hun stoel vallen.

Samen met Fat Harry vormt hij een match made in heaven en brengen intense en beklijvende harmonica blues. Robson is een onmiskenbaar blues talent. Van 'Start A War' over 'Fast Swirl Boogie' tot aan 'Tip On In' het ganse optreden blijft hoogstaand zonder ook maar één dipje. Solo's van de harp vann Giles en de gitaar van Harry wisselen elkaar af aan een razend tempo en wordt deze zaal een kleine danstempel voor de blues.

We voelen ook aan de vermoeidheid dat dit 25ste bluesfeestje hier op z'n einde aan het lopen is en genieten toch nog een laatste eer van Giles Robson samen met Fat Harry & The Fuzzy Licks van dat heerlijke 'Nine Below Zero' en wanneer de heren beginnen aan hun instrumentale versie van 'I Need Money' kwam bij mij op van 'I Need A Drink'!

One more band to go en daarvoor gaan we naar de plaats waar het vanavond allemaal begon, de Juke Joint'. Als afsluiter van deze 25ste editie van de 'Southern Bluesnight' staat Thomas Toussaint op het programma en daarvoor heeft hij zijn 'Dutch Blues All Stars' meegebracht. 'Toussaint's Dutch Blues All Stars' dan zitten we uiteraard bij één van de beste harmonicaspeler van Nederland en die blijft al die jaren trouw aan Chicago blues. Hij is tevens ook de promotor van de 'Haarlem Blues Club'.

Een klein foutje van de organisatie van 'SBN' want twee smoelschuivers, zoals ze dat bij ons zeggen' na elkaar is nooit goed. Deze Thomas Toussaint behoort tot de betere harpers van zijn land en zagen we recent nog op 'Moulin Blues' aan de zijde van Lindsey Beaver & Brad Stivers maar vandaag hier in vol ornaat met deze 'All Stars'. Deze 'All Stars' zijn dan ook de 'crème de la crème' van Nederland in de blues. Op Hammond niemand minder dan Roel Spanjers, op gitaar Steven Van der Nat en als ritme sectie Jody van Ooijen aan de drums en Roelof Klein op de basgitaar, ik zei het al, All Stars!

'I'm Ready', ja Thomas aan ons hoef je dat niet te vragen want wanneer het blues aangelangd kunnen we antwoorden van we were born ready, maar zo zijn we vertrokken voor het allerlaatste uurtje van onze geliefkoosde muziek op deze 'Southern Bluesnight' met hun quote in gedachte, 'It's All About The Blues'. Misschien lopen er hier ook ergens mensen rond met een 'lege portemonnee' en dus is 'Fourteen Dollars in The Bank' wel op zijn plaats.

In feite is het poepsimpel om met een begeleidingsband als deze de fans mee te krijgen wat ze dan ook doen met nummers als 'Take My Love' of het opzwepende 'I Got Loaded'. Het is nu maar de vraag of je met deze blues het 'volk' straks ook buiten krijgt. Met 'Please Don't Lie To Me' en 'Why Get Up ' verhuizen deze All Stars even van Chicago richting West Coast, maar één ding blijft staan als een paal boven water, het is goed! 'Sure Look Good To Me' is dan ook het bevestigende antwoord van deze 'Toussaint's Dutch Blues All Stars'.

Ziezo, het zit hier weer op voor de 25ste editie en zo kunnen die van 'Southern Bluesnight' alweer aan het werk voor de volgende editie. Wij nemen alvast afscheid van de bekende gezichten en trekken in deze druilige nacht richting Gevarenwinkel' want it's all about the blues. CU!

zij waren er ook

en...